Brevet
Brevet σημαίνει Test, Δοκιμασία.
Κάλυψη μιας συγκεκριμένης απόστασης, με συγκεκριμένη διαδρομή, εντός δεδομένου ορίου χρόνου, πάνω σε ένα όχημα κινούμενο αποκλειστικά από τη δική σου προσπάθεια. Κάπου εδώ τελειώνουν όσα είναι κοινά για όλους.
Κανένας δε θα σου πει πως θα το κάνεις. Αν θα το πας τάπα και θα το ζήσεις στο μυαλό σου σαν προσωπικό σου αγώνα ή αν θα πας χαλαρά σα βόλτα. Αν θα είσαι μόνος ψάχνοντας τα όρια σου και ανακαλύπτωντας τον εαυτό σου ή με παρέα απο την αρχή μέχρι το τέλος περιμένωντας τους όλους. Πόσες και τι διάρκειας στάσεις θα κάνεις ή αν θα πατήσεις ελάχιστες φορές το πόδι σου κάτω. Αν θα βγάζεις φωτογραφίες ή όχι, αν θα έχεις πλοήγηση ή θα διαβάζεις το roadbook ή θα ακολουθείς άλλους. Ακόμα και αν θα κλέψεις ή όχι, αφού ουσιαστικά το μόνο που κλέβεις είναι ο ίδιος σου ο εαυτός ακυρώνοντας τον. Καλύτερα πάρε το μάθημα που σου δίνεται και επέστρεψε πιο προετοιμασμένος, πιο δυνατός και πιο αποφασισμένος, τότε θα έχεις πραγματικά κερδίσει και θα είσαι νικητής.
Έχεις όλη την ελευθερία των επιλογών, οχι μόνο ως άσπρο ή μαυρο στα άκρα, αλλά με όλες τις διαβαθμίσεις του γκρί και οι αναμνήσεις θα είναι το μεγαλύτερο μετάλλιο, δικές σου για πάντα.
Καλό δρόμο & καλή επιτυχία στους φίλους που αύριο θα δοκιμαστούν στο Brevet "Σούνιο" 2024 - 200χλμ. για πρώτη φορά, θα είμαστε συνέχεια κοντά τους για να μη χάσουμε στιγμή από την εμπειρία τους!
Η Evangelia κάποτε έγραψε για τη δική της βόλτα σε ένα απολαυστικό κείμενο που αξίζει να διαβάσετε.
..inna https://www.youtube.com/watch?v=siwpn14IE7E mood..
Ημερολόγιο Οδοστρώματος εκ της 28ης Ιουνίου 2020 – To Brevet Αττικής Αλλιώς:
Παρασκευή βράδυ σε ψήνουν ανεπιτυχώς να τολμήσεις μεθαύριο το πρώτο σου 200άρι κι εσύ μετά όλη νύχτα, στον διακοπτόμενο ταραγμένο ύπνο σου, συνεχίζεις να παλεύεις να επιχειρηματολογείς ότι μόλις με σκάρτο ενάμιση μήνα που πάλι με χρόνια και καιρούς έχεις ανέβει στο πετάλι και μην έχοντας ξεπεράσει τα 65 χιλιόμετρα, μα είναι στ’ αλήθεια εντελώς παλαβοί και μόνο που το σκέφτονται και στο προτείνουν. Με το δίκιο να σε πνίγει, σηκώνεσαι χαράματα Σαββάτου και στέλνεις στον κολλητό παραφρασμένο το "Εσύ κι ο γρύλος σου!" σε άπταιστα γαλλικά δηλώνοντας ότι ναι ρε, θα το κάνεις το 200άρι, και βοήθειά μας! Σου δίνει οδηγίες, "Σήμερα φάε μακαρόνια, ξεκουράσου και κοιμήσου πολύ! Και μην καπνίζεις!", κι εσύ απόλυτα πειθαρχημένη πλακώνεις τη Σαββατιάτικη φασίνα και τρως ό,τι άσχετο έχει μείνει για εκκαθάριση στο ψυγείο. Νταξ,’ καπνίζεις κιόλας, εκεί είναι το θέμα τώρα;! Σάββατο βράδυ και με την αγωνία στο ταβάνι δεν κλείνεις μάτι όλη νύχτα! Τη βγάζεις στο μπαλκόνι με Pink Floyd και κατά τις 5 το πρωί της μεγάλης μέρας φτιάχνεις καφέ με τέσσερα στριφτά και αναρωτιέσαι μα για τον Μεγαλοδύναμο, πού σε έχεις μπλέξει πάλι! Με τα πολλά, φοράς στο ποδήλατο φώτα και νερομπούκαλα, του φορτώνεις και το κορμάκι σου που έχει σιχτιρίσει πια με όσα του κάνει το κεφάλι σου τόσα χρόνια και βουρ για τον ηλεκτρικό του Μοσχάτου. Οι δρόμοι άδειοι, Κυριακάτικα, 6:30 το πρωί, πού να βρεθεί ένας καλός χριστιανός να του παραγγείλεις να σου ανάψει ένα κεράκι στη Μεταμόρφωση. Πακετάρεσαι στο τρένο φορώντας υποχρεωτικά μάσκα - ό,τι πρέπει για την κρίση πανικού που προσπαθείς να καταπνίξεις. Στις 8 είσαι Κηφισιά, ο κολλητός σε περιμένει ήδη. Ανεβαίνετε Σταμάτα να βρείτε τους άλλους να συμπληρώσετε το καρέ. Ε, και ξεκινάτε, δρόμοι ανοιχτοί και η ζωή μπροστά σας! Μα τί πράμα να βρω τώρα να σου πω για το παρακάτω..Μαραθώνας, Νέα Μάκρη, Ραφήνα, Λούτσα, Μαρκόπουλο, Λαύριο, Σούνιο, ο ήλιος, η θάλασσα και το ποδήλατό σου. Ένα εναλλακτικό brevet παρέα με τρεις εκπληκτικά υπέροχους ανθρώπους και απόλυτα αλληλέγγυους συμποδηλάτες!
Στα παρασκήνια: Έχεις φορτώσει τα εφερδρικά σου νερομπούκαλα και υγρά φακών και αντιηλιακά σε αλλουνού καμπούρα. Ξετρακιάζεις σε όλη τη διαδρομή την αδελφή ψυχή στο κάπνισμα ως αποτέλεσμα της υπέρμετρα φιλόδοξης πρόθεσής σου να μην πάρεις μαζί καπνό. Παστώνεσαι με αντιηλιακό σε κάθε στάση και κερδίζεις επάξια το ινδιάνικο όνομα του "Χλωμού Προσώπου". Καταναλώνεις ποσότητα νερού ικανή να αποτελέσει ένα ισχυρό μήνυμα στον Μπέο περί δημοσίου αγαθού. Καταντάς να πέφτεις στην ανάγκη της Pepsi, που αρνιόσουν κατηγορηματικά να πιεις απ’ όταν ήσουν στο Δημοτικό, όλα θυσία στον βωμό των ηλεκτρολυτών. Παρηγοριέσαι με γεμιστά Παπαδοπούλου που σε ταΐζει ο κολλητός για ταχύ boost. Πολλές ώρες αργότερα ακούς να σκάνε πυροτεχνήματα σε κάθε τσικ που ανοίγει καθένα από τα τρία x large Kaizerοτενεκέδια που κατεβάζεις σχεδόν μονορούφι σε παγκάκι στα πέριξ της γειτονιάς σου γιορτάζοντας τη θέληση, το πείσμα και την Hπειρώτικη υπομονή σου και την τρελή ευτυχία να σου ‘χει κληρώσει να γνωρίσεις στο πετάλι τέτοιους φωτεινούς ανθρώπους να ταιριάξετε και να κουμπώσετε, επιτέλους μια φορά χωρίς μα-μου και ψάξε – ψάξε – δε θα το βρεις. Ρε για ‘σένα είναι η ζωή! Στο τέλος, στο σπίτι πια, τρίτη νύχτα στη σειρά που δεν κλείνεις μάτι, αυτή τη φορά γιατί τα πόδια σου τινάζονται και σα να κάνουν ακόμα πετάλι, ενώ οι ακραίοι κάτω γλουτιαίοι σου ξεκάθαρα σε μισούν και θα σου κρατούν μούτρα για καν’να δυο μέρες ακόμα, αναθεματίζοντας την ώρα και τη στιγμή που επιμένεις τόσο καιρό να κρατάς τη σέλα – δώρο του πρώην, που δεν ήταν ποτέ – μα ποτέ, λέμε - στο νούμερό σου, τί δεν καταλαβαίνεις;! Την επόμενη χέστηκες που μοιάζεις παράλυτη από τη μέση και κάτω, αφού και ο πόνος στις ωμοπλάτες δεν είναι τελικά από το σφιχτό κράτημα στο τιμόνι, αλλά από τα φτερά που φύτρωσες και τώρα πια, μανούλι, πέτα!
Ξεχωριστή στιγμή και ανάμνηση στον αιώνα τον άπαντα: Εκείνο το κράτημα στην πλάτη στο ανηφοράκι έξω από τη Βάρκιζα, που στη ζωή σου μέχρι τώρα, δε θυμάσαι άλλο όμοιο σε νοιάξιμο, υποστήριξη και ανιδιοτέλεια.
Η ως άνω εμπειρία, χάρη στην Έφη, τον Τζίμη και τον Φρανκ, αυτούς τους αυθεντικούς ανθρώπους και τους πέρα από κάθε προσδοκία έτερους μερακλήδες ποδηλάτες, είχε την απόλυτη μαγεία της αλληλεγγύης και του μοιράσματος.
Ευγνωμοσύνη και αγάπη βαθειά!
*ολαειναιδρομος*
